Balcerowo choć pozostawało poza strukturą miejską, to jednak było ściśle związane z Gnieznem, zarówno pod względem historycznym, jak i administracyjnym. W 1851 r. w zamiarze władz pruskich Gniezna leżało powiększenie obszaru miasta przez włączenie do niego opodal leżących przedmieść, mi.in.: Dalek i Balcerowa. Względy finansowe sprawiły, że nie doszło do zrealizowania tego przedsięwzięcia.

W latach 80 - tych XIX w. znaczną część gruntów folwarku Balcerowo nabyła spółka Grabski, Jeschecki & Comp., która w 1882 r. wybudowała i uruchomiła cukrownię (Zückerfabrik). Zaplecze surowcowe dla fabryki stanowiły okoliczne wsie i majątki ziemskie. Pod koniec XIX w., przy wjeździe do cukrowni wybudowane zostały: okazały gmach administracji oraz po przeciwnej stronie, w otoczeniu parkowym, rezydencjonalny pałacyk – mieszkanie właścicieli. Budowle wzniesiono w stylu neoklasycznym (dzisiaj oznaczone ul. Wrzesińska 28 i 29). W pałacyku Grabskich uwagę budziła sala myśliwska, a także kolekcja obrazów znanych malarzy. Przed pałacem, od strony wschodniej scenerie parkową zdobiła okazała fontanna, a od zachodu - oranżerią z egzotycznymi roślinami (wybud. w 1927 r.). Od wojny 1939 r. pałac nie był zamieszkany przez prawowitych właścicieli.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918/1919 r. w Gnieźnie utrzymywał się zapoczątkowany w latach zaboru okres stagnacji. Niewielkiej, aczkolwiek systematycznej modernizacji poddawana była cukrownia. Na gruntach w północnej części Balcerowa powstały mniejsze zakłady, tj.: Młyn Zbożowy i Fabryka powozów braci Waberskich.